Kawał dnia: Jan Kochanowski siedzi pod lipą i cierpi, bo już od dłuższego czasu nie miał natchnienia.

Jan Kochanowski siedzi pod lipą i cierpi, bo już od dłuższego czasu nie miał natchnienia.

 

Wtem zobaczył unoszącą się nad nim muzę i woła:
– Wena! Wena! chodź no tutaj! Weź mi coś podpowiedz, bo mnie skręci.
Dzieciaki w szkole nie będą miały się o czym uczyć jak czegoś nie napiszę.

 

Wena pochyliła się do ucha i coś zaszeptała.

 

A Janek na to:
– Daj spokój, to już było! Wymyśl coś lepszego.

 

Wena znów się nad nim pochyliła, zaszeptała, a Kochanowski znowu:
– Wena nie cuduj tylko coś wymyśl. Coś lepszego.
Muza znów się nad nim pochyliła i znów zaszeptała.

 

Na twarzy Kochanowskiego zajaśniał uśmiech i mówi:
– Ty wiesz co, że to może być dobre.

 

Z błyskiem w oku krzyczy spod lipy w stronę dworu:
– Urszulka! Chodźże prędziutko do tatusia…